Eppo Doeve - Eppo Doeve, gouache, ontwerp voor boek "Petersburgse vertellingen" met boek - Vendu

Een gouache op karton van de bekende Nederlandse illustrator Eppo Doeve (1907-1981). Het betreft het originele ontwerp voor prisma nr. 302: "Petersburgse vertellingen" van Nicolaj Gogolj. Recht in het beeld gesigneerd. Afm. karton 19,8x31,5, afm beeld 16,7x28,4. In de marges en op de achterzijde zijn aanwijzingen voor de drukker geplaatst, ook zijn in de marges plakbandresten achtergebleven. De afbeelding zelf verkeert in uitstekende frisse staat.

Hierbij de genoemde prisma-uitgave nr. 302,2e herziene druk van het Spectrum.

Wordt verstuurd tussen twee platen, aangetekend 9,15 euro of gewoon pakket 7,50 euro. Onaangetekende verzending is op risico van de koper.

info van eppodoeve.nl: Eppo Doeve (Bandoeng, 1907 – Amsterdam, 1981) was een van de bekendste en meest geliefde Nederlandse tekenaars. Zijn bekendheid had hij te danken aan de door hem ontworpen bankbiljetten, zijn optredens op televisie en het werk voor de Avrobode en Elseviers Weekblad. Hij beheerste elke vorm van grafische kunst, zonder een formele opleiding te hebben gehad. Reclames, toneeldecors, boekillustraties, schilderijen; Doeve maakte het allemaal. ‘Hij kon alles wat hij wilde, en wilde alles wat hij kon,’ zei Alexander Pola over zijn collega. Gezien Doeves reusachtige oeuvre lijkt daar geen woord van gelogen.

Jozef Ferdinand Doeve werd op 2 juli 1907 geboren in Bandoeng, Nederlands-Indië. Hij was de oudste zoon van ambtenaar Justin Theodorus Doeve en zijn vrouw Helena Rosina Kepel. Zowel zijn vader als zijn moeder hadden gemengd Europees en Indisch bloed.  Eppie, zoals hij thuis werd genoemd, kreeg onderwijs bij de katholieke School der Zusters Ursulinen en doorliep hierna de plaatselijke H.B.S. Na het behalen van zijn diploma, mocht hij een paar reizen door Indië maken. De liefde voor planten en bloemen die hij van zijn ouders had geërfd, deed hem besluiten om landbouwkunde te gaan studeren in Nederland. ‘Theeplanter wilde ik worden, ergens in de buurt van Garoet, er is niets heerlijkers denkbaar, nietwaar?’, zei hij als volwassen man over die keuze.

Eppie was van jongs af aan heel artistiek. Hij bespeelde diverse instrumenten en kon goed tekenen. Erg bijzonder vond hij zichzelf niet, ondanks dat hij soms een tekenopdracht kreeg, bijvoorbeeld van de bioscoop in Bandoeng. Zijn broer en zussen hadden ook veel talent en bovendien zag hij musiceren en tekenen als een hobby. Dat was geen echt vak.

Op twintigjarige leeftijd meldde Eppie zich aan bij de Landbouwhoogeschool in Wageningen. Het studentenleven beviel hem goed. Voor het maandblad en de almanak van het Wagenische Studentencorps maakte hij talloze tekeningen. Daarnaast  was hij erg druk met de jazzband van de vereniging. Toch lukte het hem in de eerste jaren ook te studeren. Nadat de theemarkt in Indië begin jaren dertig instortte, stapte hij af van zijn oorspronkelijke plan. Eppie zocht een manier om in Nederland te blijven en vond die in het tekenen. Bij het Amsterdamse reclamebureau De la Mar had hij eerder al wat verdiend en kon hij vanaf 1932 regelmatig aan de slag. Via dat bureau kwam hij ook bij De Groene Amsterdammer terecht. Drie jaar later stapte hij over naar het grotere Haagsche Post en begon hij zijn lange verbintenis met de AVRO. Zijn werk voor de Radiobode was geliefd en werd veel verzameld,  bijvoorbeeld door een nog jonge Fiep Westendorp, maar ook door collega Marten Toonder.

Na de oorlog werd Doeve een bekende Nederlander. Van zijn tekening van Hugo de Groot die op het tientje prijkte tot aan de bekende ober van Heineken: iedereen in Nederland zag dag in, dag uit tekeningen van Doeve. Voor het opinieblad Elseviers Weekblad maakte hij reportages, illustraties en politieke prenten. Hiernaast illustreerde hij honderden boeken, ontwerpt hij toneeldecors en kwam hij regelmatig op de televisie. Na jaren vrij afstandelijk J.F. Doeve te zijn genoemd in de pers, werd hij nu steevast met zijn koosnaam Eppo aangeduid.

Doeve werkte snel en met veel passie. Hij leek elke tekening achteloos te beginnen en werkte vaak van een specifiek detail naar de contouren toe, in plaats van andersom. Ook kon hij met beide handen tegelijk of zelfs ondersteboven tekenen. Maar hoe speciaal zijn manier van werken ook was, het resultaat was vrijwel altijd verbluffend.