Wim Gerritsen - die altijd iets met “de strijd” te maken had.

Wim Gerritsen (Arnhem, 1940).

Waar en hoe ik Wim Gerritsen ontmoette:                                          

In de 60er en 70er jaren was er altijd veel onrust in de Rotterdamse en andere Nederlandse Zeehavens. Er bestond in die tijd  altijd een groot wantrouwen tussen de havenarbeiders en de directies van de zogenaamde Havenbaronnen. De havenarbeiders vertrouwden zelfs de reguliere vakbonden niet. Zij vonden dat zij politiek bedreven in de achterkamertjes van de Havenbonzen over de ruggen van de havenarbeiders, in plaats van te vechten voor goede lonen en betere arbeidsvoorwaarden.

Als gevolg daarvan ontstond er in die periode een nieuwe vakbond. De Federatieve Haven Vakvereniging (FHV). Het was een initiatief van de Rotterdamse Vereniging van Havencontroleurs. In eerdere vergaderingen van deze club werd het plan goedgekeurd om een openbare oprichtingsvergadering te houden voor het oprichten van een nieuwe vakbond. De groep controleurs was altijd al een strijdbare groep, met vele slimme vogels die vaak ook de actieleiders in de haven waren.

Zo werd op 21 september 1963 de FHV op een zaterdagochtend opgericht. Dit was een bond van en door de havenwerkers en ook geheel door henzelf bestuurd. Geen dure bestuursleden, maar mannen die in hun vrije tijd met veel inzet het onrecht in de havens te lijf gingen.

 Zelf kwam in op 2 januari 1968 in de haven terecht, bij Stuwadoorsmij. Cornelis Swarttouw (later Seaport Terminals) als documentenjongen (16 jaar).  De documentenjongen werd ook wel fietsjongen genoemd. Op je fiets, later met een brommer, reed je door de hele Rotterdamse Haven met je zijtassen vol met documenten. Diverse soorten douanedocumenten voor in- en uitvoer van allerlei soorten goederen. De documenten moesten na inzage en behandeling door de douaneambtenaar dan weer naar schippers, vrachtwagenchauffeurs, loodsbazen en cargadoors enz. worden gefietst. Alle papieren met het brommertje, want internet, mobiele telefoons en e-mail bestond nog niet.

Toen ik op 18-jarige leeftijd in de gelegenheid werd gesteld om naar de Havenvakschool te gaan behaalde ik het certificaat ladingcontroleur en werd daarna ook aangesteld als leerling-controleur.

Door een sociaal plan wegens automatisering van werk nam ik ontslag bij Seaport Terminals en via een ander controlebedrijfje kwam ik in 1976 uiteindelijk als allround-controleur terecht bij de Stichting Samenwerkende Havenbedrijven (SHB), ook wel de Arbeiderspool of de Scheepvaart genaamd.

Daar ontmoette ik veel nieuwe collega’s waaronder ook een stel echte zogenaamde “Rooie Rakkers”, helaas zijn ze zowat allemaal overleden.

Na een tijdje werd mij gevraagd of ik misschien bereid was om iets te betekenen voor die nieuwe vakbond FHV. Daar heb ik een tijd afhankelijk van de dag, avond of nachtdienst in de vrije tijd gewerkt als secretaris en ook geholpen in de boekhouding. Dat werk werd dus allemaal gedaan door vrijwillige bestuursleden. Voor niets en niemendal gingen we de havenbazen te lijf en voerden verweer als er een collega onrecht was aangedaan. En wat we zelf niet konden,  werd in uiterste noodgevallen aan een jurist uitbesteed, want veel geld was er niet. Zeker niet na een staking of actie. Dan was de bodem van de kas al gauw te zien.

 En daar bij die club kwam nou juist Wim Gerritsen in beeld. In de avonddienst kwam ik op een goede dag op het kantoor voor het eerst Wim tegen. Een leuke zware man met een enorme grijze baard. Wim had een enorme hekel aan onrecht en aan alles en iedereen wat met “het kapitaal” te maken had. In die tijd was zijn werk bijzonder graag gewild. Hij had vet kunnen leven van zijn schilderkunst, maar dat deed hij niet. Hij woonde in een eenvoudig flatje in de Alexanderpolder en men noemde hem een politiek kunstarbeider. Of zijn werk nu nog iets oplevert zou ik niet weten.

 Omdat de vakbond een arme club was, die voor het recht van de zwakkeren opkwam, zette Wim zich gratis in, om de uitgave van het de Havenkrant en het nieuwsblad van de FHV te verzorgen.

Hij verzorgde de lay-out en maakte altijd een waanzinnig mooie tekening voor het voorblad, die altijd iets met “de strijd” te maken had.

 Wim had een groot respect voor al de mannen die zich ook geheel voor niemendal inzette voor de collega’s.

Op een goede dag nodigde hij ons (het bestuur) bij hem thuis uit. Na een aantal mooie gesprekken en oude verhalen onder het genot van een biertje, kregen wij een grote verrassing te horen.

Als blijk van waardering en respect mochten wij naar zijn atelier komen in Rotterdam Noord, om geheel gratis een werk van hem uit te kiezen voor onszelf.