Titiaan - Vrouwelijk Portret naar Titiaan (Correggio)

Romeinse school uit de zeventiende eeuw. "Vrouwelijk portret". Olie op koper.


Presenteert vintage frame. Afmetingen: 24 x 18,5 cm; 45 x 41 cm (lijst).

In dit werk laat de auteur ons kennismaken met een jonge vrouw met een lange buste die is ingeschreven in een interieur, waar een groot raam domineert waar hij zijn blik op richt. In een reflecterende houding houdt hij met één van zijn handen een kom vast waarin rode elementen te zien zijn, die kunnen worden geïdentificeerd als sintels. Door dit iconografische element kon de afbeelding de voorstelling tonen van Portia, de vrouw van Marco Junius Bruto, die werkte onder bevel van Julius Caesar. Dit huwelijk werd echter als een belediging voor Caesar beschouwd, aangezien Brutus zijn eerste vrouw zonder uitleg verliet om met Portia te trouwen. In 44 voor Christus nam Brutus deel en stierf aan de samenzwering tegen Caesar onder leiding van Cassius, waaraan zijn zwager Cato deelnam. Dus pleegde Portia in wanhoop zelfmoord door de sintels van de kachel in te slikken, het enige element waarop ze zich kon richten vanwege het strikte toezicht. Op formeel vlak moet worden opgemerkt dat het een werk is waarin je een picturale invloed kunt waarderen die typisch is voor Noord-Italië. Wat wordt afgeleid uit de gebruikte lichtbronnen en ook uit de chromatiek, warm en rond een palet en de perfectie van de tekening, evenals de regelmaat en balans van het ideale gezicht van de figuur, verwijzen naar een nauwe gevoeligheid. naar een taal met een klassiek karakter. Deze becommentarieerde aspecten brengen het werk dichter bij de Romeinse school die zijn referenties ontleende aan klassieke stijlen uit zowel de Grieks-Romeinse oudheid als aan de Renaissance van de eerste Cinquecento, vooral Rafaël. Ze lieten zich ook inspireren door kunstenaars als Correggio en de 16e-eeuwse Venetiaanse schilderkunst. Zo ging Gian Lorenzo Bernini zelfs zo ver dat hij in 1665 bevestigde dat Annibale Carracci ‘alle goede dingen had samengebracht: de sierlijke lijnen van Raphael, de basisanatomie van Michelangelo, de delicate techniek van Correggio, de leerling van Titiaan en de fantasierijke van Giulio Romano en Mantegna ”Zijn stijl was gebaseerd op de studie van de natuurlijke werkelijkheid (de vero naturale)." 
Voor Italiaanse kunstenaars is het einde van de schilderkunst de waarheid, maar net zoals voor Caravaggio moet deze waarheid direct en grof worden beschreven, voor classici moet ze door de sluier van de rede worden gefilterd, door het filter van de geschiedenis, dat het filter is dat de fundamenten van artistieke correctie. Aan de andere kant leidt de studie van de werkelijkheid hen zelfs tot de beschrijving van vulgaire genres, van het lelijke (brutto), het bescheiden, het populaire, het groteske, het komische, zoals waargenomen in hun ritratti carichi ("geladen portretten"). , waarin de fysionomie van de personages wordt vervormd of overdreven - een van de oorsprong van de karikatuur als artistiek genre. Het classicisme was een groot succes in het pauselijke Rome.