Frans Jacobs was een veelzijdig ontwikkeld beeldend kunstenaar die vooral als monumentaal kunstenaar succes had.
Hij volgde aanvankelijk een opleiding voor bouwkundig ingenieur aan de Technische Hogeschool in Delft. Daarna studeerde hij enige tijd aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem en maakte zich de technieken van o.a. tapijtweven, wandschilderen en glazenieren eigen.
Hij kwam op 25 juli 1940 vanuit Rotterdam naar Deurne, waar hij achtereenvolgens op het Groot Kasteel (adres E.59) en later aan de Liesselseweg woonde. Hij bewoonde ook Huize Landzicht aan de Stationsstraat.
Tijdens de oorlog kwam hij in een Duits concentratiekamp terecht. In 1942 werd hij gearresteerd door de S.D. omdat hij joodse mensen verborgen hield in zijn huis. Hij werd, omdat hij reserveofficier was, overgebracht naar het krijgsgevangenenkamp Neu Brandenburg ten noord-oosten van Berlijn, waar hij in het voorjaar van 1945 werd bevrijd door de Russen.
Na de oorlog maakte hij als edelsmid fijnzinnige kunstwerken als cameeën, sieraden en liturgische gebruiksvoorwerpen.
Frans Jacobs verwierf vooral bekendheid vanwege zijn monumentale kunstwerken, waarvan er ook een aantal binnen de gemeente Deurne bewaard gebleven zijn. In oktober 1985 stelde Piet Thielen in museum de Wieger een tentoonstelling "Hommage aan Frans Jacobs" samen.