Djanira da Motta e Silva - Genummerde map met 5 zeefdrukken

Expemplaar No. 240
Eén zeefdruk is met de hand gesigneerd in potlood, alle zeefdrukken zij in de afdruk gesigneerd

Afmetingen 55x38 cm 
In zeer goede staat

Bij verzending wordt deze map alleen verzekerd voor €500 en aangetekend verzonden. Afhalen gratis.

Djanira da Motta e Silva (20 juni 1914, in Avaré – 31 mei 1979, in Rio de Janeiro) was een Braziliaanse schilder, illustrator en graveur. Ze stond bekend om haar naïeve kunstschilderijen, met afbeeldingen van gewone Braziliaanse mensen, religieuze thema's en landschappen.

Op 23-jarige leeftijd werd ze in het ziekenhuis opgenomen met tuberculose in São José dos Campos, waar ze haar eerste tekening maakte: Christus op Golgotha. Naarmate haar gezondheid verbeterde, zette ze haar behandeling voort in Rio de Janeiro, waar ze in Santa Teresa woonde vanwege de schone lucht. In 1930 huurde ze een klein huis in de buurt en richtte een familiepensioen in. Een van haar gasten, de schilder Emeric Mercier, moedigde haar aan en gaf haar schilderlessen. Djanira volgde ook een avondcursus tekenen aan het Liceu de Artes e Ofícios. In deze periode hield ze contact met het echtpaar Arpad Szenes en Maria Helena Vieira da Silva, met Milton Dacosta, Carlos Scliar en anderen die in Santa Teresa woonden en de kunstwereld bezochten.

Eind jaren dertig had ze in de hoofdstad van de staat haar eerste avondlessen tekenen in kunstonderwijs aan de School of Arts and Crafts en de schilder Emeric Mercier, een huurder die Djanira in Santa Teresa herbergt. Ze had contact met de kunstenaars Carlos Scliar, Milton Dacosta, Árpád Szenes, Maria Helena Vieira da Silva en Jean-Pierre Chabloz, vaste gasten van het pension, wat een stimulerende omgeving bood en uiteindelijk leidde tot haar tentoonstelling op de 48e Nationale Salon voor Schone Kunsten in 1942. Het jaar daarop hield ze haar eerste solotentoonstelling in de Braziliaanse Persvereniging (ABI). In 1945 reisde ze naar New York, waar ze het werk van Pieter Bruegel zag en in contact kwam met Fernand Léger, Joan Miró en Marc Chagall. Terug in Brazilië maakte ze de Candomblé-muurschildering voor de residentie van de schrijver Jorge Amado in Salvador en een paneel voor het Liceu Municipal de Petropolis. Tussen 1953 en 1954 reisde ze naar de Sovjet-Unie om te studeren.

Haar schilderijen uit de jaren 40 zijn meestal donker, met ingetogen tinten, zoals grijs, bruin en zwart, maar met een voorkeur voor geometrische vormen van discipline. In het daaropvolgende decennium diversifieerde haar palet met levendige kleuren en sommige werken behandelen toongradaties variërend van wit tot lichtgrijs. Ze presenteert in haar menselijke typen een uitdrukking van plechtige waardigheid.

Eind jaren 50 schilderde ze Canela-indianen van Maranhão. In 1950 ontmoette ze tijdens haar verblijf in Salvador José Shaw da Motta e Silva, de Motinha, ambtenaar, geboren in Salvador op 29 januari 1920. Ze trouwde in Rio de Janeiro op 15 mei 1952 en veranderde haar naam in Djanira da Motta e Silva.

Terug in Rio de Janeiro was ze een van de leiders van de Salão Preto e Branco-beweging, een protest van kunstenaars tegen de hoge prijzen van het schildermateriaal. In 1963 creëerde ze het tegeltableau Santa Barbara voor de tunnel in de Santa Barbara-kapel in Orange, Rio de Janeiro. In 1966 publiceerde het bedrijf Cultrix een album met gedichten en zeefdrukken van Djanira. In 1977 hield het Nationaal Museum voor Schone Kunsten een grote overzichtstentoonstelling van haar werk.

In de jaren zeventig ging ze naar de kolenmijnen van Santa Catarina om het leven van de mijnwerkers van dichtbij mee te maken en reisde ze naar Itabira, Minas Gerais om de ijzerwinningsdienst te zien. In 1972 werd ze non van de Karmelietenorde.[3]

Djanira werkte nog steeds met houtsneden, gravures en maakte tekeningen voor wandtapijten en tegels. In productie is er het monumentale tegeltableau voor de tunnelkapel van Santa Barbara (1958) in Rio de Janeiro. Haar werk werd aanvankelijk "primitief" genoemd, maar heeft geleidelijk aan meer kritische bijval gekregen. Volgens de kunstcriticus Mário Pedrosa (1900-1981) is Djanira een kunstenaar die niet improviseert en hoewel haar werken er naïef en instinctief uitzien, zijn ze het resultaat van zorgvuldige voorbereiding. (Bron: Wikipedia)