Lill Tschudi - Spanischer Tänzer

Lill Tschudi (1911 - 2004)
'Spaanse danseres' 1960 balpen op stevig papier, gemonogrammeerd "LT." linksonder 30.5X18cm Herkomst: familie van de kunstenaar. Referentie literatuur: Lill Tschudi - Your art has many faces, Martina Schiller, Baeschlin, Glarus 2015, paginagrote afbeelding op pagina 92 (afb. 72) zie foto Referentieprijzen: zie foto
Lill Tschudi's fascinatie voor linosneden werd tijdens haar schooltijd getriggerd door de technische virtuositeit en de intensief gekleurde en ritmisch gecomponeerde linosneden van de Weense kunstenaar Norbertine Bresslern-Roth. Tschudi volgde haar opleiding in dit medium en in aquarel van 1929 tot 1930 aan de Grosvenor School of Modern Art in Londen bij Claude Flight en Edith Lawrence. Van 1931 tot 1933 volgde ze twee maanden per jaar cursussen bij André Lhote en Gino Severini aan de Académie Ranson en bij Fernand Léger aan de Académie Moderne in Parijs. In de jaren die volgden volgden nog meer studiereizen naar Frankrijk, Nederland en Italië. In Groot-Brittannië, de VS en Australië was Tschudi al een gewaardeerd kunstenaar en in de jaren dertig met werken vertegenwoordigd in musea, terwijl ze in Zwitserland lange tijd onbekend bleef. In 1935 keerde Lill Tschudi terug naar Zwitserland en woonde afwisselend in Zürich en in het huis van haar grootouders in Schwanden, waar ze in 1940 definitief naartoe verhuisde en waar ze bleef tot aan haar dood. In 1981 ontving ze de cultuurprijs van de gemeente Schwanden, in 1986 de prijs van de stichting voor grafische kunsten in Zwitserland en in 1991 de Glarner-kunstprijs.
De vroege werken met een illustratief karakter, die gebaseerd waren op art-decografieken, worden gekenmerkt door een vloeiende, ornamentele structuur van het oppervlak en de keuze voor gedurfde details en perspectieven. De gedurfde kleuren zijn het resultaat van het naast elkaar en over elkaar heen drukken van drie tot vier linoblokken. Scènes uit het moderne stadsleven (London bussen, 1949; Le long des quais, 1949), Glarner gewoonten en regionale geschiedenis (Landsgemeinde, 1931) en motieven uit sport en competitie (Tour de Suisse, 1935) zijn afgebeeld.
In de jaren vijftig verdween het verhaal ten gunste van een concentratie op de stemming van grotendeels abstracte onderwerpen uit de natuur. Tegelijkertijd lossen de vormen op tot een vlakheid rijk aan overgangen. Door de virtuoze behandeling van de beitel ontstaan patronen die, door individuele interne vormen te bezaaien en gecombineerd met het kleurenspel, een schilderkunstig visueel effect creëren (Tierra caliente, 1960; Erosion, 1964).
Vanaf de jaren zeventig werkte Lill Tschudi met een voorraad stukken linoleum, die ze in steeds nieuwe configuraties drukte. Alleen de omtrek wordt bewerkt. Het schilderkunstige effect, dat varieert van de meest delicate transparantie tot de ondoorzichtige dichtheid van de kleuring, wordt gecreëerd door gevoelig kleuren en vegen. De kunstenares pakt vaak motieven op die ze al in eerdere werkfasen heeft doorgevoerd. Maar nu, bevrijd van leesbare materialiteit, lijken de onderwerpen die diep van binnenuit worden gereflecteerd steeds lichter en onwerkelijker (Sardische Felsrhythmen rot, 1988; Rock-Concert, 1990).
Lill Tschudi heeft meer dan 450 linosneden gemaakt. Alle werken zijn met de hand gedrukt. Parallel aan de werken in dit medium ontstonden honderden aquarellen en olieverfschilderijen, waarmee de kunstenares haar waarnemingen van de langzame verandering in het bestaan van de natuur, het steeds terugkerende, haar poëzie en haar drama weergeeft. De motieven en stijlen in Tschudi's schilderij zijn echter diverser dan in de aquarellen. Voor de kunstenares was collage een aanvullende techniek die ze gebruikte om te experimenteren met picturale ideeën en deze deels integreerde in haar schilderijen en aquarellen.

Werken in institutionele collecties (selectie): Bietigheim-Bissingen, City Gallery; Boston, Museum voor Schone Kunsten; Canberra, Nationale Galerij van Australië; Kunsthaus Glarus; Schwanden kerk, wandtapijt, 1984; Londen, Brits Museum; Londen, Victoria en Albert Museum (V&A); New York, Metropolitan Museum of Art; New York, Museum voor Moderne Kunst (MoMA); Zürich, grafische collectie van de ETH.
SIKART: Kathrin Frauenfelder, 2022