Jaap Mooy - Observatorium - Verkocht

Origineel kunstwerk van Jaap Mooy, vergelijkbaar met het werk “Observatorium” dat deel uitmaakt van de collectie van het Rijksmuseum Amsterdam.
Jaap Mooy (1915-1987) was een 'outsiderkunstenaar' die zijn hele leven in Bergen woonde. Nog steeds werkzaam als smid en bankier, raakte hij gefascineerd door het maken van kunst en de levenshouding van de Bergense kunstenaars die hij regelmatig in het café ontmoette. Het markeerde het begin van een eigenzinnig kunstenaarschap. Hoewel Mooy erover nadacht om zich in te schrijven op de academie, volgde hij het advies van Charlie Toorop en haar omgeving op om autodidact te blijven.

Vroeg werk uit de jaren dertig zijn fotocollages en kleine assemblages, die hij zelf kijkkasten noemde. Later werkte Mooy in de stijl van Cobra. Hij was goed bevriend met Lucebert en zou in de jaren zestig ook samen met Karel Appel en Lucebert exposeren in het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië. De uitnodiging om zich bij Cobra aan te sluiten sloeg hij voor die tijd al af, Mooy wilde niet tot een groep behoren en zijn eigen taal blijven spreken.

Bekender werd hij vanaf eind jaren vijftig met zijn scrapbeelden en -tekeningen, waarvoor hij een geheel eigen techniek had; meesterlijk vaardig en met grote expressiviteit. Mooy werd getekend door de oorlog en, gefascineerd door zowel schoonheid als afval, koos hij ervoor om met afval te werken. De beelden zouden hem in de jaren zestig waardering opleveren in Duitsland en Amerika.

Mooy maakte zijn naam vervolgens niet bekend. Als stijl vastliep, kon het niet meer vrij zijn. Met die opvatting ondermijnde hij zijn eigen handschrift en maakte hij het zichzelf lastig een plaats te verwerven tussen de gevestigde orde. Hij zou liever blijven strijden tegen de macht. Kunst maken was voor hem geen doel, Mooy wilde mensen bewust maken van mensenrechten, dictaturen en onderdrukking. Hij wilde blijven reageren op de buitenwereld.

Ook de Bergenaar zou een abstracte periode kennen. Latere beelden vertonen raakvlakken met het absurdisme, waarin de waanzin van alledag een terugkerend motief is.