Linda Vinck - Groot werk

Karakteristieke compositie, fraaie en grote litho, genummerd 73/80, rechtsonder handgesigneerd.

Uitgegeven ter gelegenheid van het 20 jarig jubileum van het Frans Masereel Centrum in 1992

Wordt opgerold in een stevige koker verzonden


Linda Vinck (geboren 1942 in Antwerpen, woont en werkt in Mortsel ) is een schilder die het begrip ritme en het repetitieve centraal stelt in haar werk. Tekens of symbolen herhaalt ze voortdurend volgens ritmische patronen, totdat ze uiteindelijk samenvallen tot één geheel. Zowel lijnen, vormen als kleuren zet ze op die manier in, waardoor het lijkt dat haar doeken organisch groeien. De organisatie van de chaos en de structuur in de wanorde, zijn de sleutels in haar werk, zowel in haar grafiek als in de schilderijen.

Linda Vinck has been building up a coherent graphic oeuvre in the past thirty years. She experiments with sizes: from small to very large, and explores the technical possibilities. She is a master of relief printing , but she also surprised with stunning dry-point works. After a spell on the Cape Verde Islands she introduced in het serial work a new topical concept of the arts: synesthesia, the connecting of different sensory spheres, in this case the relationship between her visual work and music.

De partituren van Linda Vinck
Het werk van Linda Vinck lijkt abstract, maar kan ook als uiterst realistisch benaderd worden. Het beoogt een weergave te zijn van een essentiële karakteristiek van de realiteit: de beweging.
Alle onderdelen, alle fragmenten van de beweging zijn op elkaar betrokken. Op zichzelf betekenen ze niets. Juist doordat ze afhankelijk zijn van elkaar roepen ze elkaar ook op.
De rijkdom van de beweging ligt evenwel niet alleen in de onvoorstelbare bewegingsonderdelen maar vooral in de vloeiende lijn die ze te zien geeft. Een beweging ontleden is haar eigenheid ontkennen. Niet de aaneenschakeling van eerst ontlede, en dus gescheiden, delen maakt de beweging tot beweging, wél de ineenvloeiing van wat nooit delen zijn geweest….
De ductus, zoals men de grafische lijnvoering wel noemt, vertolkt Linda Vinck ‘s gevoelsdraad. Hij fungeert als notenbalk én als picturaal notenschrift. Ontworpen, onderling gecombineerd tot een vloeiende lijn die Vinck direct in de linoleum snijdt, verschijnt het geheel bij het drukken tenslotte in het papier als de objectieve vorm van een geïntensifieerde ervaring. Vinck ‘s persoonlijke verhaal is daarmee weggedrukt. Men zal tevergeefs één anekdote in haar werk naspeuren. Het individuele gevoel is , letterlijk, ingedrukt tot ritmisch patroon dat voortaan een eigen leven leidt. Het repetitieve schrijven heeft de schrijfster zelf weggedrukt, weggecijferd.
Zo slaagt Linda Vinck er toch in een oude droom uit het illusie-arsenaal van de mensheid te verwezenlijken. Wat beweegt heeft zij vastgelegd. Vinck ‘s partituren kunnen door iedereen op haar of zijn manier worden gezongen. Om te participeren aan de visuele kracht van haar grafiek heeft niemand een intellectuele handleiding nodig. Men heeft slechts innerlijk te dansen of te zingen. Opdat alles in beweging blijve.