Robert Terwindt - Twee (2) Etsen (1x kleur 1x Z/W) "naakte vrouw op strand" gesigneerd

• Twee (2) x  een Ets en aquatint met hetzelfde onderwerp van Robert Terwindt (1940-2019) , met potlood gesigneerd en gedateerd 1979. de Z/W ets is een zeer kleine oplage van 10 gemaakt - de grote Ets & aquatint in een oplage van 100. Beide grafische werken verkeren in goede, scherpe conditie (de Z/W Ets heeft een gele lijn in de omliggende marge van een eerdere inlijsting, de andere Ets heeft een ruwe plek linksonder bij de signatuur).

Robert Maximilien Marie Terwindt was de oudste van de twaalf kinderen van Leonard Terwindt (1916-1993) en Angelique Estourgie (1919-1997). Zijn vader bestierde een bekend grindbaggerbedrijf, terwijl zijn moeder uit kon een artistieke familie kwam: opa Estourgie was architect en oom Huub kunstenaar. Robert groeide in Nijmegen. Na lager en voortgezet onderwijs bij de broeders aan de Hertogstraat en de Gerard Noodstraat, ging Robert korte tijd naar het seminarie. Dat beviel niet. Robert wilde kunstenaar worden. Zijn vader zag daar weinig toekomst in, zijn moeder wel, met als gevolg dat Robert in 1957 naar Tilburg ging om aan de Academie van Beeldende Vorming bij de Katholieke Leergangen, de bevoegdheid m.o. tekenen te halen. Een schoolvriend leerde de jonge tekenaar de magie van olieverf. Vijf jaar lang leerde Robert kunde en kunst van tekenen en schilderen: disciplines die hij uitbundig ging beoefenen.
Vanuit zijn eerste atelier in de Nijmeegse Benedenstad ontmoette hij kunstenaars al Harrie Gerritz, Klaas Gubbels, Mark Brusse en Gustave Asselbergs, met wie hij bevriend zou blijven. De dienstplicht bij de Marine in den Helder was een leerzame onderbreking van zijn nog prille kunstenaarscarrière. In 1963, na het afzwaaien uit militaire dienst, trouwde Robert met edelsmid Mies Verheijen. Het jonge echtpaar kreeg drie kinderen: Robin, Sylvette en Veronique. In hetzelfde jaar ging Robert etnografica verzamelen, eerst uit Nieuw-Guinea, later uit Afrika. Die passie deelde hij met Harrie Gerritz, die hem introduceerde bij Ursula Voorhuis, befaamd kenner van Afrikaanse volkskunst. De eerste solotentoonstelling in het Nijmeegse Besiendershuis toonde al waarmee de hartstochtelijke maar bescheiden kunstenaar naam zou maken: krachtige, kleurrijke, soms monumentale doeken met veel beweging. Zelfs gebouwen kwamen via het penseel van Robert tot leven. ‘Ik schilder geen mensen, wel hun emoties’, zei Robert. Zijn schilderijen paarden gedrevenheid aan terughoudendheid en zeggingskracht aan stilte. Daarmee zette Robert kijkers aan het werk in de paradoxale ruimte tussen verbeelding en werkelijkheid.