Anton Vrede - Vroege Litho van Suriname expressionist Anton Vrede (1953-) "vrouw" gesigd - Verkocht

Kunstenaar : Anton Vrede ( 1953-) 
Titel/Voorstelling : " Vrghouw "
Datering : 1985
Medium / Techniek : Lithografie op papier

Oplage : nr. 50 van 50
Maten : 23 x 20 cm (bladmaat) en 50 x 50 cm ( in passe partout) 
Gesigneerd : rechtsonder
Conditie : goed

Vrede is de oudste zoon van Emile Vrede, een Surinaamse die werkte als Shell-laborant, en Gladys Stricks, een Antilliaanse verpleegster werkzaam in het Sint Elisabeth hospitaal op Curacao.[3] In 1961 kwam het gezin naar Nederland en vestigde zich in Leiden. Hier rondde hij de MULO af, en startte in 1972 op de St. Joost kunstacademie in Breda. Hij leerde daar José Capricorne kennen, die hem de hoop gaf dat je als Antilliaanse kunstenaar je brood kan verdienen.[3]

In Breda kon hij z'n draai niet vinden en stapte daarom over naar de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, waar hij in 1977 cum laude afstudeerde. In Rotterdam studeerde hij samen met onder anderen Frank Dam, Jos Looise en Willem van Veldhuizen.[4] Hij kreeg les van docenten als Hannes Postma, Klaas Gubbels en Kees Franse, die allen een grafisch oeuvre hadden. Op de St. Joost had hij geen grafiek mogen maken, maar in Rotterdam wel en hier bleken de grafische technieken hem op het lijf geschreven.[5]

Aan het begin van zijn carrière had hij een rooskleurig beeld van de kunstwereld, maar dat sloeg om: "Je komt in een wereld waar geld en macht een grote rol spelen. Met valkuilen van list en bedrog, standenverschillen, statusverhogende en statusverlagende zaken. Mensen die schaamteloos de roem van anderen in ontvangst nemen. Ik heb het niet over de kunstenaars, maar over de wereld eromheen".[3]

Tot halverwege de jaren 1990 werkte Vrede vanuit zijn atelierwoning in Overschie. Toen beeldend kunstenaar en fotograaf Jan de Grauw er op het laatst op bezoek kwam trof hij er een bonte verzameling kunstvoorwerpen, die volgens De Grauw veel vertelde over Antons voorliefdes:[6] Enerzijds allerlei volkenkundige voorwerpen zoals een Dogontrommel uit Mali, een Songuemasker uit Zaïre, en een Bainingmasker uit Papoea Nieuw-Guinea. En anderzijds tekeningen en schilderijen van Lucebert, Ed van der Kooy, een prent van Pat Andrea, J.C.J. van der Heyden en een verstild portret van Russische vrouwen van Hendrik Valk, meest verkregen door ruilen met bevriende kunstenaars. Maar enkele werken heeft hij ook gekocht.[6]

In dertig jaar schreef hij meer dan tweehonderd exposities op zijn naam en mede door zijn grafiek een aanzienlijke circulatie van zijn werk in de maatschappij.[3] Af en toe gaat hij terug naar de Antillen om er te werken en te exposeren.[6][7] In 1978-80 ontving hij de Drempelprijs/Stipendium van de Rotterdamse Kunststichting.

Zijn werk is opgenomen in collecties van o.a. banken zoals ABN AMRO en MeesPierson; fondsen zoals het Bouwfonds; verzekeringsmaatschappijen zoals Centraal Beheer; ministeries van Buitenlandse Zaken en van Economische Zaken; ziekenhuizen en musea zoals het Stedelijk Museum 's-Hertogenbosch en het Curaçaos Museum.[4]